HAZIRIZ HAZIRLIKÇIYIZ HAYATTAYIZ

Bizler yani sıradan insanlar bu tarz felaket senaryolarına karşısında hayatta kalmaya hazırlıklı mıyız?

Gerek bireysel gerekse ailelerimiz için bir planımız var mı?

Ailelerimizi ve kendimizi savuna bilecek hayatlarını riskleri en aza indire bilecek kabiliyet ve donanıma sahip miyiz?

Bizler sıradan insanlar olarak sınırlı olanaklara, sınırlı ekonomilere ve sınırlı imkanlara sahibiz. Sıradan insanlar olarak yapabileceğimiz en mümkün olay şey güçlerimizi birleştirmek gerek olacaktır. Biz ve bizler gibi düşünenlerle irtibat halinde olmak kısıtlı imkanlarımızı birleştirmek ve bunları olabildiğince işlevsel ve yararlı şekilde kullanmaktır. Bu oluşumlara oturduğumuz yerde misal, apartman da veya sitede bizler gibi düşünenleri bularak başlamalı, ortak bir acil durum planı olmalıdır. Bu planda her bireyin görevleri tek tek önceden belli olmalı gerek kaçış gerek barınma gerekse savunma planları yapılmalıdır. Bu yapılanma mahallelere ve hatta ilçelere yayılmalıdır.

Örneğin ben doktorum diğeri tamirci bir diğeri asker kökenli bu tip küçük klanlar kurula bilir.

Her olayda olduğu gibi bu tip klanların da dezavantajları vardır. Ne kadar kalabalık o kadar zor barınma, savunma ve beslenme olacaktır. O yüzden klan düzenleri eldeki imkanlar en iyi şartlarda hesaplanarak yapılmalıdır. Her klanın öncelikle acil toplanma ve buluşma noktaları belirlenmeli iletişimin hızlı ve kesintisiz olarak yapılması gerekmektedir…

Hangi senaryoya göre ne yapılması gerektiği hangi olanakların ne kısımlık bir bölümünün kullanılacağı önceden kesin bir plan içinde yapılmalıdır. Her türlü kötü senaryo hesaplanıp A-B-C planları önceden çalışılmalıdır.

İlk olarak isterseniz ortalama güçlükte felaket senaryosu yapalım.

Birçoğumuzun da bildiği üzere 19 ağustos 1999 tarihinde gece yarısı hepimiz yataklarımızda uyurken dehşete uyandık. Kimse ne olduğunu anlayamamıştı. Şahsım adına ben ve ailem o zaman Avcılar da oturuyorduk.  Allah biliyor ya kıyamet kopuyor sandım hiçbir şey düşünemedim. Tek hatırladığım evden dışarıya kaçmaya çalışan ev halkını kucaklayıp kaçmalarına izin vermediğim ve duvarların çatır çatır yarılması ve üzerimize düşmeleriydi. Depremi bilmiyorduk çünkü birinci katta oturup yedinci kattaki komşularımızdan sonra evden çıkan birisi olarak şimdi bunları yazmış olmak manidar, hayat insana durmadan bir şeyler öğretiyor, umarım bir daha böyle bir tecrübeyi kimse yaşamaz. Dışarı çıktığımızda her yer toz duman, çığlıklar, bağrışlar, bir oraya bir buraya koşan insanlar, ne olduğunu anlamamıştım ama yaşıyordum. Aradan 3-4 dakika geçtikten sonra sanırım deprem olduğunu ve yan binamızın yıkıldığını anlayabildim. Kafam öylesine durmuştu ki korkudan insanoğlunun en büyük zenginliği olan düşünme yetisinden yoksun kalmıştım, o 3-4 dakika…

Kendimize gelir gelmez ilk yaptığımız şey aile içersinde birbirimizi kontrol etmek oldu, çok şükür herkes sağlamdı. Akabinde de yan binanın enkazının üzerinde komşularımıza arkadaşlarımıza yardım etmeye çalışırken bulduk kendimizi şuursuzca uğraştık sanırım 6-7 kişiyi çıkartmayı becerdik sabahın ilk ışıklarına kadar. Tek şansımız binanın yan yatmasıydı sanırım kimseye hayati bir şey olmamıştı

Sonra radyo yayınlarının akabinde avcılarda bir keşfe çıktığımızı hatırlıyorum. İçler acısıydı durum maalesef herkes amaçsızca bir yerlere koşuyor göz yaşları sel olmuş akıyor, feryatlar, hıçkırıklar insanın yüreğini dağlıyordu. Gözlerimiz tanıdık simaları arıyor bulabilirsek seviniyor, enkazla karşılaşırsak hıçkırıklara boğuluyorduk. Bu kargaşa ile vakit akşam olmuştu ama eve girmek mümkün değildi arabamız vardı şanslıydık yani. Komşumuzun daha bir hafta önce yeni bir bebeği gelmişti dünyaya ve onların arabası yoktu. Doğal olarak arabamıza aldık ve ben babamla beraber bir battaniye üzerinde sabahladık. Sığınabileceğimiz hiçbir yer yoktu. Eğer ki paramız olmasa yiyecekte yoktu. Bakkallar marketler ilk günden boşalmıştı. Sonradan 1-2 gün içerisinde hakkını yemiyim yardım geldi ama olası kötü senaryoda daha şiddetli bir sarsıntıda ya da merkez üstü direk İstanbul’un göbeği olan depremde durum çok daha vahim olabilir. Bu felaketin tek elle tutulur yanı yaz aylarında olmamız ve havaların sıcak olmasıydı sanırım. Gerçi bu sıcağında handikapları var o dönem için bu karşımıza cesetlerin kokması olarak çıkmıştı. Allah’tan bu durum salgın hastalıkları tetiklememişti. Düşünsenize ya kışın ortasında bu tür bir felaket olsaydı… gerçekten bilanço korkunç olurdu…o zor durumdaki milyonlarca insan soğuktan açlıktan kırılırdı..

Konumuzu dağıtmadan devam edelim. Arabada yatıp kalkmaya başlamıştık sonra amcamlarla beraber avcılar ambarlıdaki çamlık mevkisinde piknik havasında açık havada yaklaşık 15-20 gün kamp hayatı yaşadık tıpkı diğer insanlar gibi ve sonra avcılardan alelacele taşındık.

Ve senaryo yazmaya devam edelim. Birçok uzmanın da ön gördüğü üzere olası bir Marmara depremi kaçınılmaz ve her an bizleri vurmak üzere gözüküyor. Bu olası depremin yazın ve şu saatte olacak diye bir standardı da yok maalesef. Temennimiz hiç olmaması yönünde tabi Ama temennilerle hayat devam etmiyor maalesef. Düşünsenize 8 büyüklüğünde bir deprem ocak ayında İstanbul’u yada yurdun bir başka yerini vurduğunu.Milyonlarca insan aç, susuz, barınaksız ve kötüsü kontrolsüz olarak sokaklarda…Ne o zaman devlet bu kadar kişiye yardım edebilir nede kendileri kendilerine yetebilir.

Maalesef aç ve açıkta olan insanların en kolay gereksinimlerine ulaşabileceği nokta yağma olacaktır. Şehirlerde kısmen güvenlik olmayacak ve terörizm baş göstere bilecektir.

Biliyorum biraz kötü ve abartılı bir senaryo olmuş olabilir ama bizler en kötüsüne her zaman hazır olmalıyız hayat ta olmaz diye bir şey olmaz.

23 ağustos 2005 yılında hızı 160 km ye ulaşan KATRİNA KASIRGASI Meksika Körfezi kıyılarına ulaştı. Kasırganın neden olduğu en büyük can kaybı ve maddi hasar kasırgalara karşı korunmak için set sistemine sahip olan NEW ORLEANS şehrinde oldu. Şehrin yaklaşık %80’ni kullanılamaz hale geldi binlerce insan öldü. LOUİSİANA’ yı sel bastı. Kadırga MİSSİSSİPPİ kıyılarını ve ardından ALABAMA’ yı tuzla buz etti. Sonuç binlerce ölü on binlerce yaralı yüzlerce kayıp yıkılmış şehirler ve Amerikan bütçesine 81,5 milyar dolarlık bir zarar getirdi.

Bu felaketin ardından özellikle NEW ORLEANS ’ta büyük çapta yağmalama cinayet ve tecavüz olayları yaşandı. Ordu ve polis haftalarca bu yağmacı gruplarlara karşı mücadele verdi. Bazı bölgeler kapatıldı VUR EMRİ çıktı. Amerikan hükümetinin tüm yalanlamalarına karşı medya haftalarca bu haberlerle doldu taştı. Hatta NEW ORLEANS şehir garına geçici bir hapishane dahi kuruldu.

Şimdi diye bilirsiniz ki deprem derken kasırga Türkiye derken Amerika ne alaka diye. Şöyle izah edeyim; dünyanın süper gücü diye bahsi geçen Amerika dahi tüm önlemlere rağmen bu hallere düşebilmekteyse varın halimizi sizler düşünün. Gerçi ben bizlerin bu tarz durumlarda daha şanslı olduğumuza inanıyorum çünkü bizim örf ve adetlerimiz o kötü günlerde dahi eksiksiz çalışmaya devam ediyor ve imece denilen vakıf bir şekil kendiliğinden vuku buluyor.
Sözü fazla uzatmadan birde bunun nüfusun nerdeyse 20 milyonu zorladığı İstanbul’da olduğunu düşünsenize kasırganın yerine sadece depremi koyun sadece ülkemizde. 20 milyon kulağa çok korkunç geliyor.
Nereye gidilebilir? Ne gibi önlemler alınabilir? Nasıl hazırlanmak gerekir peki.

Aslında yapacak olduğumuz hazırlık sadece depreme veya doğal afetlere değil her türlü felakete, savaşa ve benzeri durumlara hitap etmeli ve işlevsel olmalıdır. Lakin ne zaman ne olacağını bilmemize imkan yok. Malum dünya gerçekleri göz önüne alınırsa her an her şey olabilir.
 Kendimi ve benim gibi düşünenleri birer paranoyak gibi görmek bence işin kolaya kaçması ve toplumumuzda yerleşmiş olan bana bir şey olmaz anlamından öteye gitmez. Umarım bizler paranoyaklar olarak anılırız ve haksız çıkan taraf oluruz. Herkes mutlu, mesut, bahtiyar bir hayat sürer. Ama dedik ya temennilerle hayat sürmüyor maalesef.
Ama ya haklı çıkarsak?
Kendi adıma konuşmak gerekirse bu hazırlık olayını en basitinden ne ölümden korktuğumdan nede herhangi bir çıkar sağlamaya çalıştığımdan yapıyorum. Tek amacım ailemin çocuklarımın bu tarz bir olayda olabildiğince güvende ve sağlıklı olmalarını sağlamak. Kimse eşinin çocuklarının gözleri önünde elinden bir şey gelmeden kötü duruma düşmesine katlanamaz. Çocuklarımızın şuan için hiçbir şey ifade etmeyen çok basit şeyler yüzünden kötü duruma düşmesi sanırım hepimizin vicdanını paramparça edecektir. Hem hayatta kalmak felaketlerden sonra beklide ülkenin yeniden inşasında iş ve beyin gücü olabilmek bunu istemekte bu ülkeye bir hizmettir ve vatanseverliktir diye düşünüyorum. iç güdüsel olarak insan yaşamalıdır zaten.
Amacım bu düşünceye sahip birbirinden habersiz birçok insanın tanışıp beraber hareket edebilecekleri klanlar kurmaları, olası felaket senaryolarına karşı fikirler beyan edip önlemler teknikler karşısında bilgi ve belki materyal alışverişinde bulunmaları. Sonuç olarak HAYATTA KALMALARI.
HAZIRIZ HAZIRLIKÇIYIZ HAYATTAYIZ